Ejuki vakna ndma

Ég settist upp í flugvél og við hliðina á mér sat lítill strákur, á að giska 6 ára, sem ég komst fljótt að því að héti Hilmar. Hann sagði mér fullt af sögum og sagði mér frá öllum leikfangabílunum hans og hversu mörg hestöfl þeir væru. Hann ætlaði reyndar bara ekki að þagna, ég sem hafði ætlað að lesa allt flugið. Ég skellti fram mjög góðum brandara sem ég heyrði einu sinni, hljómar nokkurnveginn svona: "Það var einu sinni kall sem var að labba, svo datt hann í drullupoll og prumpaði á sig!" Hilmar horfði á mig eins og ég væri heimsins ömurlegasti húmoristi, sennilega er þessi brandari orðinn gamall. Þegar við lentum á Frankfurt Hahn (flugvöllur sem heitir Frankfurt some af því að hann er í Þýskalandi sem er einmitt sama land og Frankfurt er í) kom í ljós að eitthvað hafði klikkað í planinu og engin flugfreyja kom til að fylgja Hilmari úr vélinni. Það var svo sem ekkert mál mín vegna, hann kom bara með mér og við fundum töskuna hans sem hann var búinn að lýsa fyrir mér í nákvæmum smáatriðum allnokkrum sinnum á meðan á fluginu stóð. Svo fórum við og fundum pabba hans sem beið eftir honum. Það er fáránlegt að svona lagað skuli klikka samt, ég hefði getað verið hver sem er. Hilmar er mjög fínn samt.

Frá Frankfurt Hahn hélt ég með lest til smábæjarins Hamm sem ég hafði aldrei heyrt um fyrr en 3 dögum fyrr. Þar hitti ég tyrknesku bræðurna Zafer og Schmjergenhörg (man ekki alveg hvað hann heitir) og eftir um 30 sekúndur voru þeir búnir að sannfæra mig um að þyggja af þeim kebab sem þeir fullyrtu að væri besti matur heims. Það var vissulega fínt. Eftir að hafa matast keypti ég af þeim rándýrt raftrommusett en það var einmitt tilgangur ferðarinnar. Þessi viðskipti tóku skamman tíma og fyrr en varði var ég kominn á gistiheimili hjá gamalli konu sem talaði "a little bit" ensku. Verandi nokkuð ónýtur eftir ferðina (svaf í 3 tíma í Reykjavík áður en ég flaug út) fór ég bara að sofa.

Morguninn eftir fór ég til Köln þar sem ég hafði bókað gistingu á farfuglaheimilinu Station í nokkra daga. Ástæðan fyrir því að ég stoppaði svona lengi var annars vegar sú að flugið á fimmtudeginum var brjálæðislega ódýrt og hinsvegar að mér tókst náttúrulega að hitta á Hvítasunnuhelgina og það var allt lokað. Ég hef nefnilega áður komið til Köln og vissi vel að svalasta hljóðfæraverslun heims væri þar og ég gat ekki hugsað mér að sleppa tækifærinu til að fara þangað. Svo vantaði mig líka nokkra aukahluti fyrir nýja trommusettið.

Það fyrsta sem ég tók eftir þegar ég kom á Station var að það var frábær músík í lobbýinu. Það fyrsta sem ég sá þegar ég kom inn var miði í afgreiðslunni þar sem stóð "My shift, my music!", ég get svarið ég held þetta sé svalasti vinnustaður sem ég hef komið á. Þar fyrir utan var þetta frekar viðbjóðslegt farfuglaheimili, það var gamall maður með mér á herbergi (ásamt 4 öðrum ókunnugum gaurum) sem fór aldrei úr rúminu í þessa 5 daga sem ég var þarna. Einnig var með okkur gamall mjög stór svartur maður sem kveikti á franskri útvarpsstöð á ólíklegustu tímum. Þetta var stemmning. Ég eyddi mestöllum mínum tíma sitjandi í lobbýinu, sötrandi hinn mjög svo ódýra bjór sem þar fékkst, lesandi bækur og hlustandi á hina fögru tóna. Ég er ekki frá því að allir sem unnu þarna hafi haft frábæran tónlistarsmekk. Að sjálfsögðu kláraði ég bókina sem ég tók með mér nánast strax og að sjálfsögðu var ég í Þýskalandi þar sem ekki er mögulegt að finna einn einasta snepil á ensku og að sjálfsögðu var Hvítasunnuhelgin eins og fyrr sagði og allt lokað. Ég fann þó bók á Station sem einhver hafði skilið eftir. Hún hét "Oxygen" og var víst tilnefnd til fjölda verðlauna þó svo að mér hafi fundist hún drepandi leiðinleg. Ég fann samt líka miða með leiðbeiningum að "The English Shop" þar sem úrvali bóka á ensku var lofað. Eftir að hafa nánast klárað hina stórkostlega leiðinlegu "Oxygen" var þessi búð svo loksins opnuð og ég fór og fann mér betri bækur. Eftir það hélt ég svo í hljóðfærabúð, keypti draslið sem mig vantaði, prófaði fáránlega góðan gítar sem ég hafði ekki efni á vegna trommusetts og fór svo aftur á Station að lesa. Þetta kann að hljóma eins og ömurleg ferð en ég verð að segja að það var afskaplega afslappandi að hafa svona mikinn tíma og þurfa ekki að hafa neinar áhyggjur af öðrum ferðalöngum. Ég sat bara og slappaði af.

Faðir minn sagði mér einu sinni hvað það væri að vera í fríi. Að vera í fríi er að gera ekki neitt. Ef maður neyðist til að gera eitthvað eins og til dæmis að kúka eða fá sér að borða er best að reyna að vera fljótur að því svo maður geti aftur farið að einbeita sér að því að gera ekki neitt. Ég er að mörgu leyti sammála föður mínum um þetta.

Síðasta kvöldið hitti ég Brian frá New Mexico (sem ég hafði reyndar lauslega hitt kvöldið áður) í lobbýinu góða. Ég bauð honum sæti og við fengum okkur bjór og töluðum um tónlist. Fljótlega bættust við neminn Rafey (man ekki hvaðan hann var) og írski plasma-eðlisfræðidoktorinn Angus. Við komumst að því að við værum sennilga allir fjórir ferðalangarnir í Köln sem ekki voru þarna út af HM og því væri kjörið að skella sér á fyllerí. Ég stakk upp á hinum frábæra pöbb "Papa-Joe's Jasslokal" sem ég hafði komið á nokkrum dögum fyrr sem og nokkrum árum fyrr, þegar ég var síðast í Köln. Við fórum þangað og drukkum bjór og vodka. Skyndilega virðist skynsemin hafa náð tökum á mér, ég stóð upp án þess að segja orð við gaurana og strunsaði út og heim á Station. Daginn eftir vaknaði ég á skikkanlegum tíma fyrir algera tilviljun og byrjaði að undirbúa heimferðina.

Zafer og Schmjergenhörg höfðu gefið mér ágæta ferðatösku á hjólum til að troða í allskyns dóti sem fylgdi trommusettinu. Fullhlaðin var þessi taska mjög þung og þegar ég var kominn með hana alla leið út á stétt fyrir framan Station var annað hjólið á henni beyglað til hliðar þannig að það var mjög erfitt að draga hana. Ég dröslaði henni nú samt á lestarstöðina og upp í lest. Það er ekki mjög hressandi að vera þunnur í lest. Þegar ég kom til Frankfurt tók það mig ekki nema hálftíma að drösla farangrinum út og yfir götuna þar sem rútan til Frankfurt Hahn beið. Þegar ég kom á flugvöllinn var taskan ískyggilega nálægt því að detta í sundur. Ég hafði sem betur fór haft vit á að álykta að það gæti komið sér vel að kaupa gott teip í hljóðfærabúðinni góðu. Ég teipaði töskuna vandlega saman og olli með því miklum pirringi hjá ungri stelpu sem sat nálægt mér. Alltaf þegar hún hélt að ég væri búinn að þessu kom enn eitt af þessum klassísku og mjög svo óþolandi "schnjeeeerkkkk" hljóðum sem aðeins límbandsrúlla getur gefið frá sér. Ég komst að því að farangurinn minn var rúmlega 50 kíló þannig að það var ekki bara þynnkan sem hægði á mér. Ég borgaði fúlgu fyrir yfirvigt og hoppaði svo upp í vél. Þó ekki fyrr en öryggisgaurarnir voru búnir að horfa á mig eins og eitthvað verulega alvarlegt væri að mér og taka af mér teiprúlluna sem að sjálfsögðu má ekki fara með í flug. Það var enginn blaðrandi smástrákur í þessu flugi svo ég gat lesið, sem og ég gerði.

Einhversstaðar á leiðinni tók ég eftir því að ég hafði ritað sjálfum mér mjög undarleg skilaboð í símann minn nóttina áður. Ég man engan veginn eftir að hafa ritað þessi boð og skil þau ekki alveg, eitthvað í sambandi við að vakna, sem og ég gerði.

  Alþjóðlegi Slayer dagurinn

Þriðjudagurinn í næstu viku, 6. júní 2006 er alþjóðlegi Slayer dagurinn. Verið illa girt í skítugum fötum, með óhreint og úfið hár eða alveg krúnurökuð. Dólgur er orðið sem skal lýsa ykkur þennan dag. Hafið hátt, bölvið mikið og ropið, prumpið sérstakleg þegar fólk heyrir til og er nógu nálægt til að finna lyktina.

Hlustið á Slayer. Hátt. Þannig getið þið þvingað það fólk sem nálægt ykkur er til að taka líka þátt í alþjóðlega Slayer deginum. Útskýrið fyrir fólki að aðeins sé hægt að snúa hækka/lækka takkanum í eina átt og hann sé því í raun bara hækka takki, sýnið fram á þetta með því að hækka í græjunum og lækka ekki aftur. Gott væri að hafa nýju Slayer plötuna en sjálfsagt er að skella gömlum slögurum inn á milli.

Ekki lækka.

  Ég baka til að gleyma.

Ég er mjög oft mjög reiður þessa dagana. Ég lét blekkjast og ég brenndi mig og það gerir mig mjög reiðan. Ég var trúlofaður kærustu sem lét sér ekki nægja að reyna að drepa sig. Þegar ég kom á staðinn hafði hún tekið inn mjög mikið af lyfjum sem hefðu að öllum líkindum drepið hana og hún var mjög sljó og ekki hægt að tala við hana. Hinsvegar hvarf sljóleikinn alveg um leið og hún sá að sjúkraflutningamennirnir og lögreglan voru komin. Hún leit upp og sagði skýrt "væruð þið til í að fara út?". Ég hef aldrei verið særður eins illa. Ekki lét hún nægja að reyna að drepa sig og koma því á mína ábyrgð að hún kæmist til læknis og lifði af heldur gerði hún sér upp sljóleikann svona eins og rétt til að tryggja að ég fengi sem allra mest út úr þessu. Það sá þennan litla leik hennar enginn nema ég, hún var sjálf full og lyfin vissulega farin að hafa einhver áhrif á hana þó það væri mjög stutt síðan hún tók þau. Hún man ekki eftir þessu.

Eftir þetta kvöld hef ég helst aldrei viljað sjá hana aftur en það hefur þó vissulega gerst. Hún hefur nokkrum sinnum reynt að tala við mig um þetta og reynt að sannfæra mig um að hún eigi betra skilið en það að ég vilji ekki tala við hana. Þessi manneskja á nákvæmlega ekkert inni hjá mér og þessar tilraunir hafa undantekningalaust gert mig gríðarlega reiðan. Hún hefur leyft sér að tala við mig eins og ég komi illa fram við hana þrátt fyrir að hún viti vel að það var hún sem rústaði öllum okkar samskiptum og það hefur gert mig öskrandi reiðan. Þessar tilraunir hennar hafa endað með því að hún fer grátandi heim og það finnst mér ekkert gaman. Þrátt fyrir reiði mína og sárindi hef ég enga löngun til að græta hana. Ég vil bara fá að vera í friði. Það er sárt að sjá hana. Allt sem hún segir er sárt að heyra, þó það sé bara "hæ". Það er sárt að fá skilaboð frá foreldrum hennar þess efnis að vonandi eigi ég einhverntíma eftir að husa um aðra en sjálfan mig, þau vita vel að ég lagði mig allan fram við að reyna að hjálpa henni og lagði líf mitt nánast í rúst í leiðinni. Ég óska henni alls einskis ills og vona að hún muni eiga gott líf en þessi manneskja hefur sært mig meira en nokkur önnur, ég vil ekki sjá hana, ég vil ekki tala við hana, ég vil ekki að hún hringi í mig, sendi mér sms eða skrifi á bloggið mitt. Hún á ekkert inni hjá mér og ég á ekkert að gefa henni.

Það er þó ekki þetta sem gerir mig oftast mjög reiðan þessa dagana. Ég blekkti sjálfan mig með ótrúlegum árangri og ég sveik þá manneskju sem er mér kærust, sem ég elska. Í fyrrasumar gekk ég út úr íbúð í Breiðholtinu með þá ákvörðun í farteskinu að nú væri tími kominn til að ég hætti að gefa alla mína ást konu sem vildi hana ekki. Rúmlega hálfu ári fyrr hafði sú manneskja (alls ekki sú sama og ég talaði um hér að ofan) sagt upp sambandi okkar en ég hafði haldið áfram að elska hana og gat ekki hugsað mér að sleppa. Ég ákvað að nú skildi ég finna mér nýtt líf (heh næstum búinn að skrifa nýtt lík, oj), elska og vera elskaður. Ekki svo löngu síðar kynntist ég stúlku í Finnlandsferð og varð fljótt hrifinn af henni. Við byrjuðum saman, við fundum okkur íbúð, við fengum okkur yndislegan kött og við trúlofuðum okkur. Ég veit ekki hvort ég vissi að þetta væri falskt en ég veit núna að það var það. Ég taldi sjálfum mér trú um að þetta væri það sem ég vildi, þetta væri eðlilegt og að þetta væri sú framtíð sem mér var ætluð. Ég trúði þessu sjálfur og sá því ekkert athugavert við að segja öðrum það. Ég lít ekki svo á að ég hafi logið að kærustu minni og öðrum, ég einfaldlega vissi ekki betur. Ég lét telja mig á að loka algerlega á samskipti við fyrrverandi kærustu mína, ég sagði henni að hringja ekki aftur í mig og senda mér ekki skilaboð. Ég taldi sjálfum mér trú um að þetta væri það sem ég yrði að gera. Það var eftir þessi svik sem ég fór að sjá hversu falskt þetta var allt saman. Það kom smám saman og ég reyndi án árangurs að snúa þessu við. Ég reyndi að endurnýja samskipti mín við fyrrverandi án þess að láta það hafa áhrif á samband mitt og þáverandi. Þetta gekk ekki vel. Ég fékk skammir og ásakanir um framhjáhald sem ég gerðist aldrei líklegur til og var með öllu saklaus. Ég fékk oft yfir mig slíkar ásakanir og mislíkaði mjög. Núna sé ég að kannski var það vegna þess að hún sá í gegn um það sem ég sá ekki. Eftir að ég sleit sambandinu við sjálfsmorðsleikarann hef ég reynt að bæta fyrir þessi svik mín.

Ég elska enn þessa stúlku sem ég skildi eftir í íbúð í Breiðholtinu, hef alltaf elskað hana og mun alltaf gera sama hvort sú ást verður einhverntíma endurgoldin á ný eður ey. Þetta hef ég lært af því að brenna mig illa og gera slæm mistök. Ég hef klúðrað lífi mínu algerlega og byggt upp aftur, þetta hefur þó aldrei breyst. Ég elska hana. Ég get engum öðrum en sjálfum mér kennt um svik mín og blekkingu og já, það gerir mig óþægilega oft óþægilega reiðan við sjálfan mig. Þó er ég með öllu hættur að refsa sjálfum mér bæði líkamlega og andlega. Ekki það að mig langi ekki stundum mjög mikið til þess en ég geri það ekki vegna þess að ég veit að það er ekki það sem mér er ætlað að gera. Þegar ég verð reiður reyni ég að fyrirgefa og upphugsa eitthvað gott sem ég gæti reynt að gera til að bæta fyrir mistök mín. Ég bið Guð að hjálpa til og vera góður við okkur öll.

Mjög margir hafa upplifað hversu sárt það getur verið að elska einhvern sem ekki elskar til baka. Ást mín gefur mér tilgang og minnir mig á hver ég er í raun. Ég er hættur að reyna að finna einhvern til að elska, sáttur við að elska þessa yndislegu manneskju. Ég veit að ég er góður maður, maður sem elskar á fallegan og yndislegan hátt, maður sem gefur. Ég veit að ég þarf ekki lengur að reyna að breyta sjálfum mér og að ég þarf ekki að reyna að eigna mér það sem ég vil. Það sem ég vil kemur til mín ef og þegar þar að kemur. Ég sé til, það er alltaf von.

Í næstu viku ætla ég að baka brjálæðislega köku handa vini mínum sem er að útskrifast úr háskóla. Mér líður vel þegar ég baka.

  Öss, mig langar að segja ykkur frá því að ég er svo hress, svo eldandi hress (gott væri að þið hugusðuð ykkur eitthvað fallegt stef á meðan þið lesið þetta, mér finnst þetta mjög fallegt allavega). Ég á yndislega kærustu allt í einu. Hún heitir Kristiana og býr hér á Akureyri þó svo að ég hafi kynnst henni í Finnlandi af öllum stöðum en við vorum þar ásamt fjölda annara í einhverskonar menningartengslavinabæjargleðiferð á vegum Akureyrarbæjar.

Ástæðan fyrir því að ég sagði ekki frá þessu fyrr er sú að hún var trúlofuð þegar ég kynntist henni og það var skiljanlega frekar mikið vesen að greiða úr því máli sem þó var nauðsynlegt vegna þess að það samband var ekki að gera sig fyrir hana lengur hvort eð var (því miður, in a way) sem var mjög heppilegt fyrir mig (ljótt að segja, ég veit) vegna þess að ég elska hana og hún elskar mig. Okkar samband er ótrúlega djúpt og sterkt miðað við hversu hratt það byrjaði og við svona furðulegar aðstæður, þetta hefur breytt mínu lífi töluvert til hins betra, allt sem ég geri hefur allt í einu nýjan tilgang og fyrir því eru nýjar forsendur. Ég er hamingjusamur og ég vil allt fyrir hana gera!

Okkur vantar íbúð, helst sem mest niður á brekku eða niður í bæ, litla og tiltölulega ódýra takk.

  Sjitt. Ég fór í svo gott partý á aðfaranótt sunnudags að ég er enn að staulast um á hækjum! Ég var rétt kominn þangað þegar mér var réttur svaladrykkur og grillmatur, svo var mér góðfúslega bent á að í boði væri frábært trampólín og stelpur í kjólum til að hoppa með en einnig væri rétt að verða búið að renna í pottinn. Já þetta var fullkomið og já ég slasaði mig á trampólíninu en ég lét það ekki á mig fá heldur hélt áfram að hoppa í góða stund og skellti mér svo í pottinn til að lina þjáningarnar. Ég var þarna með Hreinsunareldinum og Steven Tyler og það besta við þetta alltsaman er að ég hef ekki hugmynd um hvaða fólk þetta var sem var svona indælt við okkur. Við Eldurinn tókum svo Árna Grímseying með okkur í sund kl. hálf átta um morguninn og það var indælt, veðrið var fullkomið, ég hélt ég væri fótbrotinn og það var alveg öruggt að Eldurinn var únliðsbrotinn á báðum. Þetta reddaðist þó með því að við límdum plastpoka yfir gypsin á Eldinum og skelltum okkur bara í pottinn þangað til pollarnir í pokunum voru orðnir of djúpir en þá haltraði ég uppúr með strákunum. Ég komst reyndar að því í morgun að ég er ekki brotinn heldur aðeins tognaður sem er mjög gott og ég reikna með að henda hækjunum á morgun eða hinn. Ég myndi segja ykkur eitthvað merkilegra en ég vil það ekki eins og staðan er. Ég elska ykkur öll og vona að þið lifið vel þangað til næst og jafnvel lengur.

  Líf mitt er nánast í algerri óreglu. Ég þarf að gera svona milljón hluti á dag þessa dagana og það eru svona milljón hlutir sem ég er búinn að draga að gera í langan tíma en þarf að fara að koma í verk. Einn af þessum hlutum er að ná sambandi við geðlækninn minn til að leita leiða til að draga úr þessari óreglu og þessháttar. Allavega, aðalástæðan fyrir því að það er allt í einu svona mikið að gera er sú að nevolution er að fara að hita upp fyrir Iron Maiden á c.a. 10.000 manna tónleikum í Egilshöll 7. júní. Þetta er ekkert nema gott mál, ég næ alveg að gera það sem ég á að gera fyrir það (æfa, hjóla, fara í ræktina, æfa, sofa, æfa) en það eru ýmsir aðrir hlutir sem reynast erfiðir í framkvæmd, reyndar að miklu leyti vegna þess að ég virðist ekki geta munað neitt. Well, þarf að fara að æfa.

  Sjitt hvað það er erfitt að rifja þetta blogg upp. Að gefnu tilefni vil ég að það komi fram að mikilvægasti parturinn af minni endurhæfingu er sá að gera mér grein fyrir því að ég er ekki lænaður og verð það líklegast aldrei. Ég er alls ekki að tala í svartsýni heldur af raunsæi. Ég veit ósköp vel að ég gæti nokkurnveginn hvenær sem er orðið aftur eins alvarlega veikur og ég var. Ég verð ennþá skíthræddur þegar ég hugsa um þennan tíma þegar ég óttaðist um líf mitt á hverjum degi, þekkti ekki né treysti sjálfum mér og sá ekki nokkurn möguleika á því að þetta gæti einhverntíma lagast. Þetta vil ég aldrei aftur þurfa að upplifa en það er mikilvægt fyrir mig að gera mér grein fyrir því að það getur vel gerst og ég þarf að passa mig.

  Sikko Uber Update!

Í tilefni af því að ég hef ekki skrifað neitt hérna geðveikt ofur lengi og væntanlega allir hættir að nenna að tékka á þessu ætla ég að byrja á því aftur!
Það hefur allt í heiminum gerst síðan ég skrifaði síðast en ég ætla að reyna að segja frá því í stuttu máli. Ég er enn snar-snappandi-geðveikur, því er ver en ég er reyndar orðinn mun skárri og er farinn að hafa mun meiri stjórn á mér.
Það stórkostlegasta sem hefur gerst síðan síðast er að ég byrjaði aftur í nevolution í maí í fyrra. Ég er sannfærður um að þetta er besta hljómsveit í heimi. Ekki það að þetta séu endilega bestu lög í heimi eða neitt þannig sko heldur að það að vera í nevolution er frábærara en orð fá lýst. Þessir gaurar (gunni, heimir og heiðar) hafa hjálpað mér ósegjanlega mikið að vera jákvæður og glaður og ég elska þá fyrir það. Ég hef verið mjög virkur í að reyna að hjálpa krökkum að stofna hljómsveitir og halda tónleika og þessháttar hérna í bænum og er það mestmegnis vegna þess að ég veit sjálfur hvað það er æðislegt að vera í hljómsveit og mér finnst að allir ættu að vera eins heppnir og ég.
Ég fór í nokkurra mánaða hópmeðferð á Geðveikrahælinu að Skólastíg og kynntist þar yndislegu fólki sem hefur hjálpað mér gríðarlega mikið. Ég má örugglega ekkert segja ykkur neitt um það fólk en ég vil þakka öllum þar (þið vitið hver þið eruð).
Ég er líka svo heppinn (eins og hefur komið fram hér held ég) að eiga frábæra fjölskyldu og vini sem hafa stutt mig og vilja allt fyrir mig gera. Takk, takk, takk og einnig takktakk.
Það ömurlegasta sem hefur gerst á þessum tíma er að við Vilborg hættum saman síðastliðið haust. Það hefur komið fram hér og ættu allir að vita að hún hefur hljálpað mér ótrúlega mikið og verð ég þakklátur að eilífu. Mér þykir mjög leitt og sárt að við skulum ekki hafa getað verið saman áfram, ég sakna hennar og elska hana. Ég er kannske barnalegur (sama er mér) en ég leyfi mér að vona að kannski muni ástin grípa okkur á ný eins og hún gerði forðum. Það getur hinsvegar ekki annað en komið í ljós þannig að ég verð bara að reyna að eiga mér líf á meðan (heh, næstum búinn að skrifa eiga mér lík, oj).
Well, ég held að þetta sé nokkurnveginn allt sem gerðist. Ég er svo bara að pæla hvað ég á að gera næst fyrst ég er á annað borð að verða nógu hress til að gera almennt eitthvað. Mig langar svakalega til að finna leið til að ég geti hjálpað krökkum sem eru að verða geðveikir svo þau þurfi kannske ekki að þjást eins mikið og ég og svo margir aðrir hafa gert. Hugmyndir vel þegnar!

Mun skrifa meira, lofa því!